در فرهنگ ایران، پنجم اسفندماه، روز و هنگام «جشن ملی اسفندگان» یا «سپندارمذگان» است. سپندارمذ لقب زمین و به معنی گستراننده، مقدس و فروتن است؛ زمین که نماد عشق است و با فروتنی و از خود گذشتگی، آغوش خود را برای همهٔ جانداران گسترده است. جشن اسفندگان، روز مهر ایرانی: روز مهر و مهرورزی به آفریننده و آفرینش / روز مهر و سپاس به زن و زمین / روز مهر ایرانیان به ایرانیان / روز مهر ایرانیان به سرزمین ایران.

سپندارمذ واژه ای مرکب است از سپنته یا سپند به معنی پاک و مقدس، آرمئیتی به معنی فروتنی و بردباری نیک و مقدس است این واژه در پهلوی به گونه سپندارمت و در فارسی سپندارمذ، اسفندارمذ و اسفند شده است. پنجم اسفندماه، روز و هنگام «جشن ملی اسفندگان» یا «سپندارمذگان» است.

یکی از مهم‌ترین پایه‌های «فرهنگ – تمدن» ایران باستان، شادی بود که ایرانیان آن را، دادهٔ اهورایی می‌دانستند. برای همین است که واژه‌ی جشن، از ریشه‌ی پهلوی «یزش» یا «یزشن» است که به معنی پرستش و پرستیدن است. گو این که، جشن مراسمی است که همراه با آیین‌های دینی بر پا می‌شود و «سور» تنها برای شادمانی. بر مبنای همین باور، ایرانیان باستان دارای دست‌کم 20 جشن بزرگ در سال بودند که همه‌ی مردم در آن‌ها مشارکت می‌کردند. برترین و مهم‌ترین جشن‌ها نوروز، مهرگان و سده هستند. دیگری، جشن شب یلداست.

استاد میرجلالدین کزازی گفت: یلدا شب زاده شدن مهر و طولانی ترین انتظار برای دمیدن خورشید است که ایرانیان با گسترانیدن خوان یلدا آن را زنده نگاه می دارند.

این روزها در سایه‌سار سرد و بی‌مهر عصر ارتباطات و جهانی شدن، رسم و رسوم‌های گذشته‌های نه چندان دور بیش از هر چیز دیگری رنگ می‌بازد و از کیفیت، کمیت و نظم ساختاری آن کاسته می‌شود؛ سنت شب یلدا و یا به تعبیری شب چله نیز که یادآور و تداعی کننده صلح، صفا و صمیمیت در بین کانون خانواده‌های ایرانی است، امروز دستخوش این رنگ باختن‌ها شده و دیگر آن صلح، صفا و گرمی گذشته‌ها را ندارد.

به عقیده بزرگترها آوردن میوه‌های مختلف از جمله خشک، تر و میوه‌های سرخ فام زمستان پر برکتی را نوید می‌دهد.

یکی از جشنهای بسیار کهن و قدیمی ما ایرانیان که در حال حاضر نیز هر ساله توسط مردم، در سراسر کشور به طور خاص برگزار می شود جشن"شب یلدا - شب چله" می‌باشد که به خاطر  تقارن زمانی با "طولانی ترین شب سال" و همچنین "شب  اولین روز فصل زمستان" یکی جشن  مهم  و منحصر به فردِ چهار گانه ایرانیان می‌باشد.

در فرهنگ ایران، پنجم اسفندماه، روز و هنگام «جشن ملی اسفندگان» یا «سپندارمذگان» است. سپندارمذ لقب زمین و به معنی گستراننده، مقدس و فروتن است؛ زمین که نماد عشق است و با فروتنی و از خود گذشتگی، آغوش خود را برای همهٔ جانداران گسترده است.