ایران‌بوم

از فراق دوستان در خون نشست         دیدۀ گریانِ گوهربار ما
نخبگان رفتند و در فقدانشان               نیست دیگر جز تأسف کار ما
تا ز هم، جمعیت یاران گسست           شد پریشان رشتۀ افکار ما
رخت بربستند از مُلک ادب                  مردم صاحب‌دل و هشیار ما
دل بریدند از بد و نیک جهان                دیده پوشیدند از دیدار ما
تا زمین خالی شد از فرزانگان              آسمان گرید به حال زار ما
چون‌که ایرج شد نهان برخاک سرد        رفت ارج و عزت و مقدار ما
آن درخت دانش و نخل هنر                آن گل جان‌پرورِ بی‌خار ما
صبح وشب کوشید درتحصیل علم        تا کند چون روز، شام تار ما
چون قلم سر داشت در خط کتاب        آن مهین استاد شیرین‌کار ما
عشق‌ایران‌داشت در دل، حفظ کرد      با قلم تاریخ ما، آثار ما
«ایرج افشار» ما رفت از جهان           ای دریغ از ایرج افشار ما